Books we love: Δώδεκα Μικρά Κέικ

Λατρεύω τα βιβλία που κυλάν αβίαστα, σα παραμύθι, που ξεκινούν και θέλεις να προχωρήσουν μα δε θέλεις ποτέ να τελειώσουν. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι τα “Δώδεκα Μικρά Κέικ” της Ντομινίκα Ντέρυ. Η Ντομινίκα Ντέρυ είναι μια νέα Τσέχα συγγραφέας γεννημένη μόλις το 1975 (!) και τα “Δώδεκα Μικρά Κέικ” είναι το πρώτο βιβλίο της που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Ηλέκτρα”. Δώδεκα είναι και τα κεφάλαια του βιβλίου.

Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό. Ένα παιδί, η συγγραφέας μας, διηγείται μια ιστορία για μεγάλους. Μία ιστορία που είναι γεμάτη από παιδικότητα, χιούμορ και αισιοδοξία. Όλα τα κεφάλαια έχουν θετική κατάληξη. Το μυθιστόρημα αφορά της παιδική ηλικία της συγγραφέως από περίπου 4 ετών, όταν και αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο και φτάνει μέχρι και περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα. Η ιστορία εξελίσσεται στη εποχή αμέσως μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας. Ο πατέρας της Ντομινίκα δεν μπορεί να στεριώσει σε δουλειά λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, ενώ την μητέρα της, την έχουν αποκληρώσει οι γονείς της για παρόμοιους λόγους.

Παρ’ όλα αυτά, η Ντομινίκα μεγαλώνει σε ένα ήρεμο και γεμάτο αγάπη οικογενειακό περιβάλλον. Είναι ένα χαρούμενο και πολύ ώριμο παιδί που αντιμετωπίζει όλα τα γεγονότα με αισιοδοξία. Έχει μια καλή κουβέντα για όλους, πράγμα που την κάνει όχι απλώς να επιβιώνει παρ’ όλες τις κακοτοπιές και τις δυσκολίες της εποχής, μα να περνάει και πολύ καλά! Από την ιστορία δεν λείπουν τα σχόλια για το κομμουνιστικό καθεστώς, κυρίως όσον αφορά το πόσο επηρέαζε την προσωπική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Δε θα σου πω πιο πολλά για την ιστορία για να σε αφήσω να την απολαύσεις!

Ο τρόπος γραφής της Ντομινίκα Ντέρυ είναι απλά γοητευτικός. Έχει μια απλή, κομψή και μη επιτηδευμένη γραφή.

Αυτό που σου αφήνει το βιβλίο είναι μια υπέροχη αίσθηση γαλήνης. Η αθωότητα της παιδικής ηλικίας, η ειλικρίνεια, η αγάπη. Η ωριμότητα που μπορεί να επιδείξει ένα τόσο μικρό παιδί σε δύσκολες καταστάσεις. Η αυτοπεποίθηση και η τρομερή επιμονή. Η αφέλεια που σε αφήνει να απολαμβάνεις τις στιγμές. Ένα παραμύθι που εκτυλίσσεται σε έναν πραγματικό κόσμο.

Χαρακτηριστικές είναι οι τελευταίες φράσεις του βιβλίου:

“Ήταν η πιο ευτυχισμένη εποχή της ζωής μου. Η εποχή που δεν είχαμε λεφτά, δυνατότητες  επιλογής, ευκαιρίες. Θα περνούσαν άλλα δεκαοχτώ χρόνια μέχρι να καταλάβω πως αυτά που είχαμε τότε ήταν ό,τι χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος ο οποιοσδήποτε άνθρωπος στη Γη. Ο ένας τον άλλον και καρδιές που ξεχείλιζαν από αγάπη.”

Είναι ένα βιβλίο που με σημάδεψε και άρεσε και σε όσες φίλες το έχω προτείνει, αλλά και στον Αχιλλέα που το χαρακτήρισε ωδή στην απλότητα. Το συγκαταλέγω στη λίστα με τα 10 αγαπημένα μου βιβλία (ίσως σου τη γράψω κάποια στιγμή). Μου θυμίζει πολύ το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” (επίσης πολύ αγαπημένο), όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων και επειδή και τα δύο είναι αφηγήσεις ενός μικρού κοριτσιού. Ένα ακόμη κοινό τους είναι ότι θίγουν σημαντικά θέματα χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη. Και ένα τελευταίο η υπέροχη και απλή γραφή και των δύο! Η σύμπτωση είναι ότι και τα δύο μου τα έφερε δώρο μία πολύ καλή μου φίλη, η Γιώτα, και μάλιστα χωρίς να τα έχει διαβάσει!

Το συστήνω ανεπιφύλακτα! Καλό διάβασμα!

Φιλιά, Κατερίνα