Ο Δεκαπενταύγουστος για την οικογένεια μας, σημαίνει παράδοση. Παράδοση και γιορτή. Για την ακρίβεια πολλές γιορτές. Όσο ήμουν παιδί ήταν καθιερωμένο, (αποφασισμένο και μη συζητήσιμο) ότι τον Δεκαπενταύγουστο θα πηγαίναμε στο χωριό του πατέρα μου. Σε ένα ερημικό ξωκκλήσι, κοντά στο Κάτω Νευροκόπι, γιόρταζε το όνομα της Παναγιάς που συνοδευόταν φυσικά από το καθιερωμένο πανηγύρι.
Μετά το γάμο μου η παράδοση συνεχίστηκε, και, κάθε Δεκαπενταύγουστο πάμε πάλι σε χωριό, του Αχιλλέα αυτή τη φορά (στη Ραψάνη για όσους αναρωτιούνται!). Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία, κάτι που αν δε γίνει, δε θα πάει καλά η χρονιά.
Οι γιορτές πολλές, πρώτη και καλύτερη, η ονομαστική εορτή της μαμάς του Αχιλλέα (Μαρία). Πόσο σημαντικό και ωραίο για όλη την οικογένεια να βρίσκεται μαζί σε μια τέτοια γιορτή. Να τιμά τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε, που τον βοήθησε να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Και εμείς με τη σειρά μας (νύφες, γαμπροί και εγγόνια) να κατανοούμε τη σημασία του ποιος έπλασε αυτόν που έχουμε διαλέξει ως σύντροφο. Και να εκτιμούμε το πόσα αυτό το πλάσμα έχει κάνει τόσα χρόνια για όλους μας, με τη φοβερή ενσυναίσθηση και υπομονή που τη διακρίνει.
Πριν από 11 χρόνια σε αυτή τη γιορτή ήρθε σα δώρο να προστεθεί μία ακόμα. Τη μέρα εκείνη ακριβώς του Δεκαπενταύγουστου, μετά από τρεις μέρες αναμονής στο νοσοκομείο, επέλεξε να γεννηθεί ο μεγάλος μου γιος, ο Ισίδωρος. Το πρώτο εγγόνι της οικογένειας. Σα να περίμενε. Σα να ήθελε να συμμετέχει κι αυτός από εδώ και πέρα σε αυτή τη γιορτή. Σα να ήθελε να είναι το δώρο για τη γιαγιά του. Χαλάσαμε, βέβαια, λίγο την παράδοση του να είμαστε στο χωριό, αλλά άξιζε τον κόπο! Και τέλος, αυτή τη μέρα γιορτάζει και ο μικρός μου ο γιος, ο Μάριος. Που από επιλογή και σαν “φόρο τιμής” επιλέξαμε να του δώσουμε το όνομα της γιαγιάς του.
Φέτος λοιπόν όπως κάθε χρόνο βρεθήκαμε εκείνη τη μέρα στη Ραψάνη, με τις ετοιμασίες στο κόκκινο, αρνί στη σούβλα, κοντοσούβλι και τα γνωστά ελληνικά μεζεδάκια για το τραπέζι. Η τούρτα του Ισίδωρου έτοιμη από την προηγούμενη μέρα (από τη μαμά του Αχιλλέα φυσικά!).
Έλα όμως που δεν είχαμε ετοιμάσει τίποτα άλλο για το “πάρτι” των γενεθλίων. Λίγο επειδή δεν θα υπήρχαν καλεσμένα παιδιά, λίγο επειδή βρεθήκαμε στο χωριό ακριβώς μετά από διακοπές, λίγο επειδή δεν είχαμε αποφασίσει τι θέμα θέλαμε. Μόνο η τούρτα με την άσπρη κυματιστή σαντιγί της, περίμενε στο ψυγείο. Και τότε μας ήρθε μια ιδέα! Τι πιο καλοκαιρινό από τα καραβάκια. Χαρτόνι πάντα υπάρχει! Φτιάξαμε λοιπόν χάρτινα γαλάζια καραβάκια (όχι εμείς! Η μαμά του Αχιλλέα!) για μπουν πάνω στα κύματα της τούρτας. Μια μεγάλη χάρτινη βάρκα, που τη γεμίσαμε με ποπκόρν. Μπαλόνια και λίγα κοχύλια και έτοιμο το στήσιμο των γενεθλίων! Αν είχαμε και σημαιάκια, εγώ θα ήμουν υπερευχαριστημένη, αλλά τι να κάνουμε!
Πώς σου φαίνεται; Σούπερ απλή και όμορφη διακόσμηση για παιδικό πάρτι (και πολύ οικονομική μπορώ να πω!). Τα παιδιά και οι μεγάλοι το απολαύσαμε και συνεχίσαμε το βράδυ μας κλασικά με μαργαρίτες (εντάξει, το παρακάναμε λίγο με τις μαργαρίτες φέτος!). Αυτά από εμένα σήμερα, ίσως κάποια άλλη στιγμή να σου πω και πώς, την επόμενη μέρα, το αρνί μας κάθισε στο λαιμό. Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλά, όλα καλά. Και αν θέλεις να δεις και κάποιο άλλο πάρτι μας, ρίξε μια ματιά στο πάρτι της Μελίνας, και στο αποκριάτικο πάρτι που έκανα στα αγόρια.
Πολλά φιλιά!
Κατερίνα
Dimitra • Counting SMiLES
14 Σεπτεμβρίου 2017 at 08:45Τα είπες τόσο όμορφα και σωστά. Οι γονείς των συζύγων μας και κυρίως οι μητερες είναι αυτές που μεγάλωσαν τους ανθρώπους μας. Πάλεψαν, μόχθησαν, πόνεσαν. Πρεπει να το σεβόμαστε αυτό και να μην το ξεχνάμε ψάχνοντας αφορμές να μαλώσουμε με τις πεθερές (δεν μου αρέσει αυτή η λέξη γμτ!). Ας σκεφτούμε ότι και εμείς θα γίνουμε …πεθερές κάποια στιγμή και δεν ξέρουμε αν θα είμαστε χειρότερες:)
Το πάρτι σας τόσο υπέροχο μέσα στη λευκή-γαλάζια λιτότητά του!!! Να σας ζήσουν οι εορτάζοντές σας. Υγεία να έχουν και να περνάτε πολλούς πολλούς Δεκαπενταύγουστους μαζί!!!
ΥΓ είσαι τυχερή που η μαμά του συζύγου σου είναι τόσο υπέροχος ζεστός άνθρωπος…διότι δεν συμβαίνει πάντα. Η δική μου είναι πολύ δύστροπη και ανάποδη και παλεύω 15 χρόνια τώρα να την καταλάβω και να αποδεχτώ τη διαφορετικότητά της….
Katerina
14 Σεπτεμβρίου 2017 at 08:57Αυτής ακριβώς της λογικής είμαστε και εμεις αλλά και η μαμά του Αχιλλέα (βλεπεις, και εμεις δε λεμε «πεθερα»!). Οπότε προσπαθούμε ολοι μαζι για το καλύτερο. Επειδη οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια! Δε πρεπει να τις θεωρούμε αυτονόητες.
Ελπιζω η πεθερά σου να μη διαβασει το σχόλιο σου! Και υπομονη σου ευχομαι!
Dimitra
17 Σεπτεμβρίου 2017 at 09:38Χα χα χα σίγουρα δεν θα το διαβάσει αλλά και να το διάβαζε δεν θα χα πρόβλημα γιατί της τα έλεγα και έξω απο τα δόντια όταν μ’έφτανε στο αμήν. Έχω κάνει τρομερή υπομονή (μια αρετή που δεν με χαρακτηρίζει ομολογώ) διότι προσπαθώ γενικώς να δικαιολογήσω τις ανθρωπινες συμπεριφορές. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτός ότι ήταν ο χαρακτήρας της από πάντα, της έλαχε στη ζωή να μείνει χήρα στα 40 και να μεγαλώσει εντελώς μόνη της 3 παιδιά. Οπότε όσο και αν νευριάζω την παραδέχομαι για τα κότσια της και την ευγνωμονώ που μεγαλωσε τον άντρα μου τόσο σωστά.
Μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο διότι τα τελευταία 4 χρόνια είναι με αλτσχάιμερ και η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να τη φροντίζουμε ο άντρας μου κ εγώ.
Είσαι ευλογημένη για την μητέρα του συζύγου σου Κατερίνα και σας εύχομαι να είστε πάντα ευτυχισμένοι όλοι μαζί. Συγνώμη για το σχολιο σεντόνι αλλά έθιξες ένα πολύ ευαίσθητο για μένα θέμα και δεν γινόταν να μην σου ανοίξω την καρδιά μου:)
Katerina
17 Σεπτεμβρίου 2017 at 22:18Ωχ… Οπότε μιλάμε για πολύ ειδική περίπτωση… Ε, ναι σε μια τετοια γυναικα σίγουρα δέχεσαι πολλα παραπανω από όσα θα δεχοσουν κανονικά. Και κανεις κ πολύ περισσότερη υπομονή. Από οτι καταλαβαίνω όμως, η (καλή) συμπεριφορα σου δεν ειχε και πολυ αντίκρυσμα. Και μαλλον αυτο σε πικρανε. Τελος παντων, αφου η γυναίκα ειναι σε αυτή την κατασταση τώρα, περασμένα ξεχασμένα. Το θεμα είναι, να κοιτάμε από εδω κ περα τι γίνεται, και να προσπαθούμε εμείς να γινόμαστε καλύτερες και να μην αντιγράφουμε (εστω κ υποσυνείδητα) άσχημες συμπεριφορες.
Μαρούλα
13 Σεπτεμβρίου 2017 at 19:39Κατερίνα, κορίτσι μου, σ’ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα όσα έχεις κάνει για εμάς. Τα λόγια σου με συγκίνησαν πολύ. Νιώθουμε ευλογημένοι και τυχεροί που τα παιδιά μας τώρα δεν είναι τρία αλλά έξι, και για τα τρία καταπληκτικά εγγόνια μας. Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη και την φροντίδα σας.
Katerina
14 Σεπτεμβρίου 2017 at 08:51Εμεις ευχαριστουμε για όσα κάνεις για εμάς τόσα χρόνια! Να εισαι καλα!
Χριστινα
13 Σεπτεμβρίου 2017 at 15:51μμμμ……ζηλεψα για λιγο αυτη την ομορφη οικογενεια παντα χαρουμενοι και ενομενοι….αχ ελλαδα σ αγαπω…..
Katerina
13 Σεπτεμβρίου 2017 at 21:28Σε ευχαριστουμε πολυ Χριστινα! Ευχομαστε και σε εσενα τα καλυτερα!